CONTOH WAWANCARA
·
Pewawancara: Selamat
pagi pak, boleh saya minta waktunya sebentar?
·
Nara Sumber: Oh..iya
selamat pagi, ada apa?
·
Pewawancara: Begini
pak, kami sedang melakukan penelitian tentang kenakalan di sekolah. boleh saya
mewawancarai bapak sebagai narasumber kami?
·
Nara Sumber: Oh...iya
boleh, silahkan.
·
Pewawancara: Em....
menurut bapak apakah kenakalan remaja di sekolah-sekolah khususnya sekolah kita
ini telah memprihatinkan karena akhir-akhir ini banyak kasus siswa membolos?
·
Nara Sumber: Em...
iya kenakalan remaja khususnya di lingkungan sekolah memang sepertinya menjadi
masalah banyak sekolah seperti sekolah kita. Meski begitu di sekolah kita saya
rasa belum sampai ke kategori parah.
·
Pewawancara: Lantas,
kalau seperti kasus-kasus tersebut belum dikatakan parah menurut bapak parahnya
bagaimana?
·
Nara Sumber: Kalau
masalah membolos hal itu bisa dikatakan masih wajar sebab di usia sekolah
seperti kalian ini emosi siswa masih bergejolak dan banyak ikut-ikutan kawan.
·
Pewawancara: Selain
membolos kenakalan apa lagi yang biasa remaja sekolah lakukan biasanya pak,
apakah ada kenakalan lain?
·
Nara Sumber: Ya,
ada yang lain seperti kebiasaan mencontek, berangkat terlambat, tidak
mengerjakan tugas, merokok di lingkungan sekolah untuk pria misalnya dan masih
banyak lainnya.
·
Pewawancara: Melihat
banyaknya hal buruk yang biasa dilakukan tersebut menurut bapak apa yang
seharusnya siswa lakukan agar terhindar dari kenakalan-kenakalan tersebut.
·
Nara Sumber: Semua
hal tersebut jika dilakukan tentunya akan merugikan siswa itu sendiri jadi
alangkah baiknya jika setiap siswa dapat memupuk keyakinan bahwa melakukan
kenakalan-kenakalan tersebut hanya akan mendatangkan masalah dan kerugian bagi
diri sendiri baik sekarang maupun nantinya. Bisa kamu bayangkan, alangkah
ruginya bagi mereka yang membolos sehingga tidak ikut belajar padahal orang tua
mereka di rumah banting tulang agar anaknya dapat belajar di sekolah. Sudah
bayar mahal terus membolos, bodoh bukan?
·
Pewawancara: Iya..saya
sependapat dengan bapak. Selain itu, apakah pihak sekolah memiliki
strategi-strategi khusus untuk mencegah hal-hal tersebut pak?
·
Nara Sumber: Sebagai
instansi yang bertanggungjawab terhadap anak didik tentu saja sekolah memiliki
beberapa solusi untuk mencegah kenakalan-kenakalan tersebut. Sebagai contoh
anak yang terlambat dikenakan hukuman agar menimbulkan efek jera kepada mereka.
·
Pewawancara: Lalu
selain menghukum apakah ada langkah lain untuk mencegah kenakalan tersebut?
·
Nara Sumber: Ya
tentu...pada tahap selanjutnya siswa akan dibimbing untuk meningkatkan
kesadarannya akan keburukan dan kerugian yang ditimbulkan dari prilaku buruk
tersebut dengan demikian siswa akan memahami mengapa mereka dilarang membolos
dan berprilaku buruk di sekolah.
·
Pewawancara: Bagaimana
dengan murid-murid yang katakanlah bandel atau sangat bandel yang tidak juga
jera dan sadar akan kesalahannya tersebut?
·
Nara Sumber: Jika
memang tidak berubah, pihak sekolah tentunya akan berkomunikasi lebih lanjut
dengan orang tua siswa agar orang tuanya juga ikut berperan dalam mendidik dan
menasehati anaknya. Kalau memang sudah terlalu dalam artian melanggar hukum
tentunya akan diserahkan pada pihak terkait.
·
Pewawancara: Melanggar
hukum yang seperti apa yang bapak maksud, apakah ada siswa yang sampai se nekat
itu?
·
Nara Sumber: Ya sebagai contoh
kasus mencuri yaitu mencuri uang temannya misalnya, jika tidak ada solusi dan
tidak mau berubah tentunya akan diserahkan ke polisi.
·
Pewawancara: Apakah
di sekolah kita ada yang seperti itu pak?
·
Nara Sumber: Alhamdulillah
belum ada yang separah itu, kenakalan siswa remaja di sekolah kita hanya
sebatas membolos dan tidak mengerjakan tugas saja. Dan semoga mereka lebih
dapat meningkatkan sifat-sifat terpuji ketimbang perbuatan tercela.
·
Pewawancara: Alhamdulillah
kalau begitu... Baiklah pak, saya rasa cukup banyak yang sudah saya dapatkan
dari penjelasan bapak. Saya sangat berterimakasih atas informasi dan kesediaan
bapak berbincang dengan saya.
·
Nara Sumber: Iya
sama-sama...
·
Pewawancara: Baiklah
pak, kalau begitu saya permisi dulu, terimakasih atas waktunya, selamat pagi..
·
Nara Sumber: Iya
selamat pagi...
Drama Bahasa Jawa
MIRAH ( Mileh Lurah )
Wonten Desa Tempurejo badhe dipunelenggaraaken pemilihan lurah utawi kepala desa enggal. Calonipun Pak Arif kaliyan Pak Hakiki. Pak Arif menika wirausahawan ingkang sampun misuwur. Pak Hakiki inggih menika lurah taun kala wingi ingkang badhe nyalon malih. Kinten-kinten sinten ingkang badhe dados lurah Desa Tempurejo? Mangga saha midangetaken.
Enjing menika wonten dalemipun, Bu Lurah kaliyan Pak Lurah nembe ngendikanan babagan pencalonanipun Pak Hakiki dados lurah wonten ruang tamu.
Pak Lurah : “Bu, sajake bapak arep pungkas anggone dadi lurah. Bapak kepingine bisa nyalon maneh dadi lurah. Apa ibu sarujuk?”
Bu Lurah : “Ibu sarujuk kemawon pak. Nanging ibu langkung sarujuk menawi bapak istirahat kemawon saking jabatan lurah. Paring kalodangan damel calon lurah enggal.”
Pak Lurah : “bapak kuwi sajake namung kepengin cedhak karo warga desa lan niate bapak mbok menawa bisa rong priode mimpin desa iki.”
Bu Lurah : “Menawi mekaten, mangga kersa kemawon pak.”
Pak Lurah : “Lho lho lho ibu iku kepriye ta? Aku nyalon dadi lurah maneh rak ya ibu melu seneng amarga bisa diajeni karo para warga.”
Bu Lurah : “menawi mboten dados lurah nggih ibu kaliyan bapak ugi dipunajeni kaliyan warga. Ibu namung mboten seneng menawi nalikanipun bapak mangkih dados lurah malih inggih sibuk malih mboten kagungan wekdal kagem kaluwarga pak. Menika menawi bapak sarujuk kaliyan ibu.”
Pak Lurah : “Oalah bapak saiki ngerti ngapa ibu ora seneng bapak dadi lurah. Ya wis ngene wae. Sakdurunge bapak kampanye marang wong-wong, bapak arep kampanye marang ibu dhisik.”
Bu Lurah : “Kampanye maring ibu? Bapak menika pripun?”
Pak Lurah : “Ya mbesuk menawa bapak kepilih dadi lurah maneh, bapak bakal tresna lan menehi wektu gawe keluwarga supaya dhewe tetep dadi keluwarga ingkang rukun, tentrem lan raharja.”
Bu Lurah : (mesam-mesem geli)
Pak Lurah : “Malah ngguyu.”
Bu Lurah : “Bapak menika nggih lucu.”
Pak Lurah : “Ya supaya ibu bisa sarujuk marang usule bapak. Menawa awake dhewe kompak, kabeh kuwi bakal gampang ta?”
Bu Lurah : “Nggih nggih nggih. Ibu sarujuk.”
Pak Lurah : “Tenan?”
Bu Lurah : “Saestu. Ibu mesti donga dening Allah SWT kagem bapak supados dipunparingi gampil sedanten urusan damel kebecikan.”
Pak Lurah : “Ya wis menawa ngana bapak uwis lega, sesuk bapak ngurus pencalonane bapak.”
Calon Pak Lurah enggal inggih menika Pak Arif ugi sampun nyawisaken pencalonanipun dados lurah. Bu Ajeng, garwanipun Pak Arif ugi biyantu persiapanipun. Wonten dalemipun Pak Arif kaliyan Bu Ajeng sami ngendikan.
Pak Arif : “Bu. Bapak rencanane sesuk arep nyalon dadi lurah. Ibu kudu ngajak maring ibu-ibu warga desa supaya bisa milih bapak.”
Bu Ajeng : (kaget) “Punapa mboten klintu pak? Bapak dados lurah.”
Pak Arif : “Ora. Iki pancen cita-cita bapak biyen nanging lagi bisa keturutan saiki.”
Bu Ajeng : “Wah berarti ibu saged dados bu lurah pak. Menawi mekaten ibu sarujuk kaliyan bapak.” (bungah)
Pak Arif : “Mulane ibu kudu bisa nyedaki ibu-ibu ing desa kene.”
Bu Ajeng : “Nggih pak. Siap.”
Pak Arif dhateng ing kantor kelurahan damel nyekapaken persyaratan dados lurah. Lajeng Pak Arif ketemu kaliyan Bunga, Pegawe Kelurahan.
Bunga : “Pak Arif menika sios badhe nyalon lurah?”
Pak Arif : “Saestu sios mbak. Kinten-kinten persetujuan persyaratan ingkang sampun kula aturaken sampun jangkep dereng mbak?”
Bunga : “Nyuwun ngapunten pak menika taksih wonten berkas-berkas ingkang dereng jangkep.”
Pak Arif : “Mbak menika wonten arta.” (menehi amplopan) “damel njanngkepi sedaya persyaratan.”
Bunga : “Nyuwun ngapunten pak. Menika mboten kados prosedur. Kedaipun bapak njakepi piyambak ing kantor kecamatan.”
Pak Arif : “Kula menika taksih ngurus kaperluan sanesipun. Kula snyuwun tulung saestu mbak.”
Bunga : “Saestu ugi pak mboten saged. Kula mboten wanton nanggung resiko.”
Pak Arif : “Nggih pun menawi mekaten kula pareng.” (gela)
Pak Arif lajeng nyuwun tulung kaliyan Pak Adit, sarjana politik wonten Desa Tempurejo supados piyambakipun gampil njangkepi persyaratan kaliyan saged mengaruhi warga supados milih Pak Arif. Pak Arif lajeng tindak dhateng dalemipun Pak Adit.
Pak Arif : ”Assalamualaikum.”
Pak Adit : (mbukak lawang) “Waalaikumsalam. Oalah Pak Arif. Mangga pak.”
Pak Arif : “Nggih maturnuwun.” (lungguh)
Pak Adit : “wonten perkawis punapa Pak Arif tindak griya kula?”
Pak Arif : “Sakmenika langsung kemawon ing intinipun. Kula badhe nyalon lurah taun menika. Kaping setunggal kula nyuwun tulung Pak Adit gampilaken sedaya persyaratanipun wonten kantor kecamatan amargi panjenengan inggih kagungan kathah tiyang wonten mrika. Kula inggih nyuwun tulung Pak Adit istilahipun mempengaruhi warga supados milih kula.”
Pak Adit : (mesem) “Sakderengipun kula tanglet rumiyin. Panjengan sampun pendekatan kaliyan masyarakat punapa dereng?”
Pak Arif : “Dereng pak. Kala wingi kula sibuk wonten Jakarta. Nanging kula sampun nyawisaken dana kagem kampanyenipun.” (Mboten dangu baturipun Pak Adit nyawisaken unjukan maring tamunipun)
Pak Adit : “Mangga dipun unjuk pak.”
Pak Arif : “Nggih maturnuwun sanget.” (ngunjuk)
Pak Adit : “Menawi persyaratan menika gampil pak, kula saged mbiyantu.”
Pak Arif : (mesem lan manthuk-manthuk)
Pak Adit : “perkawis massa, kita saged narik warga supados remen kaliyan panjenengan. Nanging menika sejatosipun melanggar hukum pak amargi kita kados nyuap warga.”
Pak Arif : “Ampun kuwatos pak. Kula sampun kerjasama kaliyan pihak aparat desanipun.”
Pak Adit : (manthuk-manthuk) “Nggih, kula sarujuk.”
Bunga lajeng criyos maring Anin, sekretarisipun Pak Lurah kaliyan kanca setunggal kantoripun babagan Pak Arif ingkang dhateng wonten kantor kala wau.
Anin : “ngapa kok sajake Pak Arif rada nesu?”
Bunga : “Iya kae nin. Arep nyalon lurah nanging persyaratan during lengkap banjur njaluk tulung aku nglengkapi karo nyogok maneh. Padhake aku iki pegawe kang gampang disuap apa?” (mecucu)
Anin : “Oalah ngana ta prekarane. Pak Lurah uga arep nyalon maneh sajake. Nanging kabeh berkas-berkase uwis siap.” (mesem)
Bunga : “Aku seneng menawa Pak Hakiki nyalon maneh amarga pancen kinerjane apik.”
Anin : “Aku uga ngrasa mengkono. Eh Bung, Pak Lurah wis rawuh je aku dakmarani dhisik ya.”
Bunga : “Oke.”
Pak Lurah dhateng wonten kantor kelurahan damel ngrembag pencalonanipun dados Lurah. Wonten kantor Pak Lurah nembe ngendikan kaliyan Anin, sekretarisipun.
Pak Lurah : “Nin, aku bakal nyalon maneh dadi lurah. Aku njaluk tulung marang awakmu ngurus berkas-berkas kang dakbutuhake.”
Anin : ”Siap pak. Oh inggih pak. Bapak punapa sampun ngertos calon lurah ingkang enggal?”
Pak Lurah : “Durung. Lha sapa ta?”
Anin : “Pak Arif ingkang piyambakipun kagungan pabrik tas kaliyan sepatu kulit wonten Tanah Abang menika lho pak.”
Pak Lurah : “Waduh, sainganku kok abot. Nanging ora apa-apa aku kudu tetep nyalon amarga niatku uwis kuat.”
Anin : “Menawi mekaten, kula badhe biyantu bapak saksagetipun.”
Pak Lurah : “Ya maturnuwun. Pokokmen sakcepete pencalonanku kokurusi saka administrasi tekan kampanyene lan aja lali aku kepengin tetep sportif lan terbuka.”
Anin : “Nggih pak. Kula cawisaken sakniki. Menawi sampun jangkep, kula pareng pak. Nuwun”
Pak Lurah : “Ya.”
Wangsulipun saking kelurahan Bunga uga criyos kaliyan Bu Asri, ibunipun menawi kala wau Pak Arif tindak dhateng kelurahan.
Bunga : “Assalamualaikum bu.”
Bu Asri : “Waalaikumsalam nduk, kok gasik?”
Bunga : “Inggih amargi saweg rame pencalonan lurah.”
Bu Asri : “Oalah ngana. Ana crita apa nduk saka kelurahan? Biasane awakmu rak ya crita marang ibu menawa ana kadadeyan apa bae ing kantor kelurahan.”
Bunga : “Menika bu, kala wau Pak Arif, calon lurah enggal badhe nyuap kula damel pencalonan lurah.”
Bu Asri : “Tenane? Kok kebangeten ta?”
Bunga : “Nanging kula taksih eling ngendikanipun ibu menawi mboten pareng nampi suap.”
Bu Asri : “Ibu seneng menawa ngana nduk. Ya wis kana adusa uwis dakcepaake banyu anget.”
Bunga : “Maturnuwun bu.” (mesem)
Kabar menawi badhe wonten pemilihan lurah malih sampun sumebar ing masyarakat Desa Tempurejo. Bu Feni kaliyan Pak Beni sami ngrembag bab pemilihan lurah wonten dalemipun.
Bu Feni : “Pak. Kadosipun badhe wonten pemilihan lurah.”
Pak Beni : “Wah iya. Bapak rak ya kedapuk dadi pengawas pemilune.”
Bu Feni : “Sinten kemawon pak calonipun?”
Pak Beni : “Ana Pak Hakiki, lurah kang lawas lan Pak Arif calon lurah kang anyar. Menawa aku luwih seneng Pak Hakiki amarga piyambake wicaksana nalika dadi lurah.”
Bu Feni : “Wah nggih mesti pak. Pak Hakiki menika asmanipun Hakiki Haria Wicaksana. Dadosipun nggih wicaksana teras.”
Pak Beni : (ngguyu)“Lha ya bener kuwi bu. Ibu kok ya bisa ndagel. Sinau marang sapa?”
Bu Feni : “Sule pak.”
Pak Beni : “Sule kuwi rak panganan ing njerone roti kae ta bu?”
Bu Feni : (rada mbesengut) “Menika sele pak. Ibu saged menika nggih dipunajari bapak ta?”
Pak Beni : “O iya ding. Nanging dakpikir-pikir Pak Arif kae kurang karismatik. Bapak kurang sreg menawi Desa Banjaragung iki dipimpin karo Pak Arif. Nanging piyambake sugih kayane bakal tetep menang.”
Bu Feni : “Ampun ngonten pak. Kita nggih dereng ngertos kinerjanipun. Kita tengga kemawon kepripun benjang. Sakniki mangga pak ibu aturi dhahar.”
Pak Beni : “Bener kuwi tinimbang mumet mikir politik mendingan ngisi weteng supaya wareg. Masak apa bu?”
Bu Feni : “Asem-asem, sambel tomat kaliyan tempe bacem pak.”
Pak Beni : “Cocok kuwi. Ayo bu!”
Pak Arif dipunbiyantu Pak Adit kaliyan Bu Ajeng ngajak para warga supados milih Pak Arif. Nanging caranipun klintu.
Pak Adit ngempalaken bapak-bapak supados milih Pak Arif.
Pak Adit : “Bapak-bapak sedaya. Menawi pemilihan lurah benjang. Mangga kita sareng-sareng milih Pak Arif amargi piyambakipun saged makmuraken warga Desa Tempurejo. Oh nggih. Menika wonten rejeki saking Pak Arif kagem para bapak. Menika mboten nyogok punapa pripun nanging namung bagi rejeki kemawon.” (ngedumke amplopan)
Bu Ajeng manggihi Bu Dian, ketua PKK Desa Tempurejo.
Bu Ajeng : “Bu, ampun kesupen benjang milih Pak Arif dados lurah nggih? Kaliyan ngajak ibu-ibu PKK ingkang sanesipun.”
Bu Dian : “Umpamanipun Pak Arif dados lurah, untungipun kagem ibu-ibu punapa bu Arif?”
Bu Ajeng : “Menawi Pak Arif dados lurah kaliyan kula dados bu lurahipun, mankih menawi wonten acara-acara saged dipundanai. Tuladhanipun sakniki, kula ngaturi dana kagem PKK.” (menehake amplopan ning Bu Dian)
Bu Dian : “Maturnuwun bu sakderengipun. Nanging menika dados suap.”
Bu Ajeng : “Suap kepripun bu? Menika mboten suap nanging namung bagi rejeki kemawon supados saged makmuraken PKK.”
Bu Dian : “Bu Ajeng ikhlas menika dados sedekah?”
Bu Ajeng : “Nggih Bu. Nanging kula nyuwun tulung sanget Bu Dian ngendika kaliyan ibu-ibu.”
Bu Dian : “Ampun kuwatos bu. Sedaya menika saged dipunatur.” (mesem)
Bu Dian lajeng ngempalaken ibu-ibu PKK.
Bu Feni : “Bu Dian, wonten punapa dumadakan ngempalaken kita sedaya?”
Bu Dian : “Mekaten ibu-ibu. Pak Arif magang lurah kedahipun ibu-ibu sampun ngertos. Bu Ajeng kala wau mriki ngaturi arta kathah kagem kas PKK.”
Bu Asri : “Wah menika suap bu?”
Bu Dian : “Mboten bu. Menika sedekahipun Bu Ajeng kaliyan Pak Arif.”
Bu Asri : “Nanging kala wingi Bunga badhe dipunsuap kaliyan Pak Arif damel gampilaken persyaratan pencalonan lurah. Nggih beja mawon mboten sios”
Bu Dian : “Nggih nangin rak mboten sios ta?”
Bu Asri : “Nanging niate inggih sampun klentu ta?”
Bu Dian : “Sampun sampun ingkang wigatosipun niat Bu Ajeng kala wau mboten klintu ta? Namung sodakoh.”
Bu Asri : “Nggih mugi-mugi kemawon ikhlas.”
Bu Dian & Bu Feni : “Amin.”
Bu Feni : “Lha kok piyambakipun saged dados loma nggih. Kadosipun mboten nate sodakoh maring PKK.”
Bu Asri : “Lho calon lurah kedahipun nggih kados mekaten ta bu.”
Bu Dian : “Sakpunika kita sedaya sampun pirsa menawi Pak Arif menika mboten namung sugih nanging ugi remen derma. Kagem pirsa kemawon langkung becik kita nggadhahi lurah kados Pak Arif.”
Mboten dangu Bu Lurah rawuh wonten kempalan ibu-ibu PKK menika.
Bu Lurah : “Assalamualaikum ibu-ibu.”
Ibu-ibu : “Waalaikumsalam Bu Lurah.”
Bu Lurah : “wonten perkawis punapa kok kadingaren makempal dinten menika?”
Bu Feni : “Menika Bu, Bu Ajeng nembe ngaturi dana damel kas PKK.” (keceplosan)
Bu Asri : “Ssssst.” (Njawil Bu Feni)
Bu Lurah : “Mboten punapa-punapa Bu Asri. Malah sae sanget menawi mekaten. Nggih sampun ibu-ibu mangga dipunlajengaken. Kula pareng badhe wonten acara. Assalamualaikum.”
Ibu-ibu : “Waalaikumsalam.”
Bu Asri : “Waduh pripun? Bu Lurah duka.”
Bu Feni : “Aduh kula dados ngrasa klentu sanget.”
Bu Dian : “Mboten punapa-punapa Bu Feni, Bu Lurah menika tiyang ingkang sabar mboten gampil duka.”
Kampanyenipun Pak Arif sampun gencar damel Pak Hakiki radi lesu. Lajeng Pak Hakiki sambat kaliyan Anin, sekretarisipun.
Pak Hakiki : “Nin. Kok sajake kampanyene Pak Arif uwis ngalahake kampanyeku. Aku dadi pesimis menawa bisa menang.”
Anin : “Lho pak, bapak piyambak menawi semangat nyalon malih. Nggih ampun pesimis mekaten. Kula yakin saestu menawi bapak saged menang amargi masyarakat sampun sami remen kaliyan bapak.”
Pak Hakiki : “Ah, ndak iya?”
Anin : “Saestu pak.”
Pak Hakiki : “Menawa ngana aku dadi semangat maneh. Ya wis aku dakbali dhisik. Kabeh urusan dakserahake awakmu. Tukung ya!”
Anin : “Nggih pak, siap.” (mesem)
Sejatosipun Anin inggih radi nglokro amargi ngerti masyarakat sakpunika sami milih Pak Arif. Anin lajeng gadhah ide damel nyelidiki punapa sebab Pak Arif saged angsal massa ingkang kathah.
Satunggalipun dinten, Anin weruh wonten keganjilan wonten kantor kelurahan. Anin ngrungokake ngendikanipun Pak Arif kaliyan Pak Beni, ketua panitia pemungutan suara wekdal punika. Lajeng mboten kesupen dipunrekam kaliyan Anin.
Pak Arif : “Pak Dim. Kula nyuwun tulung saestu, suara kula dipundamel kedah kathah supados saged menang.”
Pak Dimas : “Wah pripun nggih. Kula mboten wanton.”
Pak Arif : “Pak Dim kula saged nyawisaken arta ingkang panjenengan kersaaken.”
Pak Dimas : “Wantun pinten?” (nyengir karo tangane mando)
Pak Arif :”Menika perkawis gampang. Ingkang wigatosipun kula saged dados lurah.”
Pak Dimas : “Menawi mekaten, eko alias oke pak. Nanging ampun ngendika sinten-sinten menawi kula ingkang nambahi suanten.”
Pak Arif : “Beres. Maturnuwun pak.” (salaman)
Dinten ingkang tansah dipuntengga inggih menika pemungutan suara sampun dugi. Sedaya warga Desa Banjaragung kempal wonten kelurahan milih lurah.
Sesampunipun milih, para warga lajeng mirsani pengitunganipun suara. Saking hasil pengitungan Pak Arif sampun menang. Nanging….
Pak Dimas : “Pak Arif. Pak Arif. Pak Hakiki, Pak Arif. Pak Arif malih. Dados saking perolehan suara paling kathang inggih menika Pak Arif.”
Anin : “Sekedhap pak. Pak arif sejatosipun mboten menang amargi piyambakipun mboten sportif.”
Pak Dimas : “Mboten sportif pripun? Cetha-cetha suaranipun paling kathah.”
Anin : “Kula gadhah videonipun Pak Arif kaliyan Pak Beni nembe ngendikan.” (diweruhake pengawas)
Pengawas : “Para Bapak Ibu sedaya, Pak Arif menika sampun nglanggar aturan lajeng kedah dipundiskualifikasi. Dados ingkang dados lurah inggih menika Pak Hakiki.”
Pak Lurah : “Alhamdulillah.” (syukur)
Bu Lurah : “Alhamdulillah pak.” (bungah)
Para Rawuh : “Horee…” (keplok-keplok)
Pak Arif : “Kula mboten trima pak amargi sampun medalaken dana kathah.” (ngoso)
Pengawas : “Mekaten kemawon pak. Panjenengan badhe mundur teratur punapa kula perkawisaken wonten kepolisian?”
Pak Arif kaliyan Bu Ajeng kondur amargi sampun disoraki para rawuh sedaya.
Para Rawuh : “Huuu..”
Pak Arif : “Ayo bu balek ning Jakarta wae.”
Bu Ajeng : “Nggih pak. Sami mboten kepenak tiyangipun. Mboten asik.”
Wonten Desa Tempurejo badhe dipunelenggaraaken pemilihan lurah utawi kepala desa enggal. Calonipun Pak Arif kaliyan Pak Hakiki. Pak Arif menika wirausahawan ingkang sampun misuwur. Pak Hakiki inggih menika lurah taun kala wingi ingkang badhe nyalon malih. Kinten-kinten sinten ingkang badhe dados lurah Desa Tempurejo? Mangga saha midangetaken.
Enjing menika wonten dalemipun, Bu Lurah kaliyan Pak Lurah nembe ngendikanan babagan pencalonanipun Pak Hakiki dados lurah wonten ruang tamu.
Pak Lurah : “Bu, sajake bapak arep pungkas anggone dadi lurah. Bapak kepingine bisa nyalon maneh dadi lurah. Apa ibu sarujuk?”
Bu Lurah : “Ibu sarujuk kemawon pak. Nanging ibu langkung sarujuk menawi bapak istirahat kemawon saking jabatan lurah. Paring kalodangan damel calon lurah enggal.”
Pak Lurah : “bapak kuwi sajake namung kepengin cedhak karo warga desa lan niate bapak mbok menawa bisa rong priode mimpin desa iki.”
Bu Lurah : “Menawi mekaten, mangga kersa kemawon pak.”
Pak Lurah : “Lho lho lho ibu iku kepriye ta? Aku nyalon dadi lurah maneh rak ya ibu melu seneng amarga bisa diajeni karo para warga.”
Bu Lurah : “menawi mboten dados lurah nggih ibu kaliyan bapak ugi dipunajeni kaliyan warga. Ibu namung mboten seneng menawi nalikanipun bapak mangkih dados lurah malih inggih sibuk malih mboten kagungan wekdal kagem kaluwarga pak. Menika menawi bapak sarujuk kaliyan ibu.”
Pak Lurah : “Oalah bapak saiki ngerti ngapa ibu ora seneng bapak dadi lurah. Ya wis ngene wae. Sakdurunge bapak kampanye marang wong-wong, bapak arep kampanye marang ibu dhisik.”
Bu Lurah : “Kampanye maring ibu? Bapak menika pripun?”
Pak Lurah : “Ya mbesuk menawa bapak kepilih dadi lurah maneh, bapak bakal tresna lan menehi wektu gawe keluwarga supaya dhewe tetep dadi keluwarga ingkang rukun, tentrem lan raharja.”
Bu Lurah : (mesam-mesem geli)
Pak Lurah : “Malah ngguyu.”
Bu Lurah : “Bapak menika nggih lucu.”
Pak Lurah : “Ya supaya ibu bisa sarujuk marang usule bapak. Menawa awake dhewe kompak, kabeh kuwi bakal gampang ta?”
Bu Lurah : “Nggih nggih nggih. Ibu sarujuk.”
Pak Lurah : “Tenan?”
Bu Lurah : “Saestu. Ibu mesti donga dening Allah SWT kagem bapak supados dipunparingi gampil sedanten urusan damel kebecikan.”
Pak Lurah : “Ya wis menawa ngana bapak uwis lega, sesuk bapak ngurus pencalonane bapak.”
Calon Pak Lurah enggal inggih menika Pak Arif ugi sampun nyawisaken pencalonanipun dados lurah. Bu Ajeng, garwanipun Pak Arif ugi biyantu persiapanipun. Wonten dalemipun Pak Arif kaliyan Bu Ajeng sami ngendikan.
Pak Arif : “Bu. Bapak rencanane sesuk arep nyalon dadi lurah. Ibu kudu ngajak maring ibu-ibu warga desa supaya bisa milih bapak.”
Bu Ajeng : (kaget) “Punapa mboten klintu pak? Bapak dados lurah.”
Pak Arif : “Ora. Iki pancen cita-cita bapak biyen nanging lagi bisa keturutan saiki.”
Bu Ajeng : “Wah berarti ibu saged dados bu lurah pak. Menawi mekaten ibu sarujuk kaliyan bapak.” (bungah)
Pak Arif : “Mulane ibu kudu bisa nyedaki ibu-ibu ing desa kene.”
Bu Ajeng : “Nggih pak. Siap.”
Pak Arif dhateng ing kantor kelurahan damel nyekapaken persyaratan dados lurah. Lajeng Pak Arif ketemu kaliyan Bunga, Pegawe Kelurahan.
Bunga : “Pak Arif menika sios badhe nyalon lurah?”
Pak Arif : “Saestu sios mbak. Kinten-kinten persetujuan persyaratan ingkang sampun kula aturaken sampun jangkep dereng mbak?”
Bunga : “Nyuwun ngapunten pak menika taksih wonten berkas-berkas ingkang dereng jangkep.”
Pak Arif : “Mbak menika wonten arta.” (menehi amplopan) “damel njanngkepi sedaya persyaratan.”
Bunga : “Nyuwun ngapunten pak. Menika mboten kados prosedur. Kedaipun bapak njakepi piyambak ing kantor kecamatan.”
Pak Arif : “Kula menika taksih ngurus kaperluan sanesipun. Kula snyuwun tulung saestu mbak.”
Bunga : “Saestu ugi pak mboten saged. Kula mboten wanton nanggung resiko.”
Pak Arif : “Nggih pun menawi mekaten kula pareng.” (gela)
Pak Arif lajeng nyuwun tulung kaliyan Pak Adit, sarjana politik wonten Desa Tempurejo supados piyambakipun gampil njangkepi persyaratan kaliyan saged mengaruhi warga supados milih Pak Arif. Pak Arif lajeng tindak dhateng dalemipun Pak Adit.
Pak Arif : ”Assalamualaikum.”
Pak Adit : (mbukak lawang) “Waalaikumsalam. Oalah Pak Arif. Mangga pak.”
Pak Arif : “Nggih maturnuwun.” (lungguh)
Pak Adit : “wonten perkawis punapa Pak Arif tindak griya kula?”
Pak Arif : “Sakmenika langsung kemawon ing intinipun. Kula badhe nyalon lurah taun menika. Kaping setunggal kula nyuwun tulung Pak Adit gampilaken sedaya persyaratanipun wonten kantor kecamatan amargi panjenengan inggih kagungan kathah tiyang wonten mrika. Kula inggih nyuwun tulung Pak Adit istilahipun mempengaruhi warga supados milih kula.”
Pak Adit : (mesem) “Sakderengipun kula tanglet rumiyin. Panjengan sampun pendekatan kaliyan masyarakat punapa dereng?”
Pak Arif : “Dereng pak. Kala wingi kula sibuk wonten Jakarta. Nanging kula sampun nyawisaken dana kagem kampanyenipun.” (Mboten dangu baturipun Pak Adit nyawisaken unjukan maring tamunipun)
Pak Adit : “Mangga dipun unjuk pak.”
Pak Arif : “Nggih maturnuwun sanget.” (ngunjuk)
Pak Adit : “Menawi persyaratan menika gampil pak, kula saged mbiyantu.”
Pak Arif : (mesem lan manthuk-manthuk)
Pak Adit : “perkawis massa, kita saged narik warga supados remen kaliyan panjenengan. Nanging menika sejatosipun melanggar hukum pak amargi kita kados nyuap warga.”
Pak Arif : “Ampun kuwatos pak. Kula sampun kerjasama kaliyan pihak aparat desanipun.”
Pak Adit : (manthuk-manthuk) “Nggih, kula sarujuk.”
Bunga lajeng criyos maring Anin, sekretarisipun Pak Lurah kaliyan kanca setunggal kantoripun babagan Pak Arif ingkang dhateng wonten kantor kala wau.
Anin : “ngapa kok sajake Pak Arif rada nesu?”
Bunga : “Iya kae nin. Arep nyalon lurah nanging persyaratan during lengkap banjur njaluk tulung aku nglengkapi karo nyogok maneh. Padhake aku iki pegawe kang gampang disuap apa?” (mecucu)
Anin : “Oalah ngana ta prekarane. Pak Lurah uga arep nyalon maneh sajake. Nanging kabeh berkas-berkase uwis siap.” (mesem)
Bunga : “Aku seneng menawa Pak Hakiki nyalon maneh amarga pancen kinerjane apik.”
Anin : “Aku uga ngrasa mengkono. Eh Bung, Pak Lurah wis rawuh je aku dakmarani dhisik ya.”
Bunga : “Oke.”
Pak Lurah dhateng wonten kantor kelurahan damel ngrembag pencalonanipun dados Lurah. Wonten kantor Pak Lurah nembe ngendikan kaliyan Anin, sekretarisipun.
Pak Lurah : “Nin, aku bakal nyalon maneh dadi lurah. Aku njaluk tulung marang awakmu ngurus berkas-berkas kang dakbutuhake.”
Anin : ”Siap pak. Oh inggih pak. Bapak punapa sampun ngertos calon lurah ingkang enggal?”
Pak Lurah : “Durung. Lha sapa ta?”
Anin : “Pak Arif ingkang piyambakipun kagungan pabrik tas kaliyan sepatu kulit wonten Tanah Abang menika lho pak.”
Pak Lurah : “Waduh, sainganku kok abot. Nanging ora apa-apa aku kudu tetep nyalon amarga niatku uwis kuat.”
Anin : “Menawi mekaten, kula badhe biyantu bapak saksagetipun.”
Pak Lurah : “Ya maturnuwun. Pokokmen sakcepete pencalonanku kokurusi saka administrasi tekan kampanyene lan aja lali aku kepengin tetep sportif lan terbuka.”
Anin : “Nggih pak. Kula cawisaken sakniki. Menawi sampun jangkep, kula pareng pak. Nuwun”
Pak Lurah : “Ya.”
Wangsulipun saking kelurahan Bunga uga criyos kaliyan Bu Asri, ibunipun menawi kala wau Pak Arif tindak dhateng kelurahan.
Bunga : “Assalamualaikum bu.”
Bu Asri : “Waalaikumsalam nduk, kok gasik?”
Bunga : “Inggih amargi saweg rame pencalonan lurah.”
Bu Asri : “Oalah ngana. Ana crita apa nduk saka kelurahan? Biasane awakmu rak ya crita marang ibu menawa ana kadadeyan apa bae ing kantor kelurahan.”
Bunga : “Menika bu, kala wau Pak Arif, calon lurah enggal badhe nyuap kula damel pencalonan lurah.”
Bu Asri : “Tenane? Kok kebangeten ta?”
Bunga : “Nanging kula taksih eling ngendikanipun ibu menawi mboten pareng nampi suap.”
Bu Asri : “Ibu seneng menawa ngana nduk. Ya wis kana adusa uwis dakcepaake banyu anget.”
Bunga : “Maturnuwun bu.” (mesem)
Kabar menawi badhe wonten pemilihan lurah malih sampun sumebar ing masyarakat Desa Tempurejo. Bu Feni kaliyan Pak Beni sami ngrembag bab pemilihan lurah wonten dalemipun.
Bu Feni : “Pak. Kadosipun badhe wonten pemilihan lurah.”
Pak Beni : “Wah iya. Bapak rak ya kedapuk dadi pengawas pemilune.”
Bu Feni : “Sinten kemawon pak calonipun?”
Pak Beni : “Ana Pak Hakiki, lurah kang lawas lan Pak Arif calon lurah kang anyar. Menawa aku luwih seneng Pak Hakiki amarga piyambake wicaksana nalika dadi lurah.”
Bu Feni : “Wah nggih mesti pak. Pak Hakiki menika asmanipun Hakiki Haria Wicaksana. Dadosipun nggih wicaksana teras.”
Pak Beni : (ngguyu)“Lha ya bener kuwi bu. Ibu kok ya bisa ndagel. Sinau marang sapa?”
Bu Feni : “Sule pak.”
Pak Beni : “Sule kuwi rak panganan ing njerone roti kae ta bu?”
Bu Feni : (rada mbesengut) “Menika sele pak. Ibu saged menika nggih dipunajari bapak ta?”
Pak Beni : “O iya ding. Nanging dakpikir-pikir Pak Arif kae kurang karismatik. Bapak kurang sreg menawi Desa Banjaragung iki dipimpin karo Pak Arif. Nanging piyambake sugih kayane bakal tetep menang.”
Bu Feni : “Ampun ngonten pak. Kita nggih dereng ngertos kinerjanipun. Kita tengga kemawon kepripun benjang. Sakniki mangga pak ibu aturi dhahar.”
Pak Beni : “Bener kuwi tinimbang mumet mikir politik mendingan ngisi weteng supaya wareg. Masak apa bu?”
Bu Feni : “Asem-asem, sambel tomat kaliyan tempe bacem pak.”
Pak Beni : “Cocok kuwi. Ayo bu!”
Pak Arif dipunbiyantu Pak Adit kaliyan Bu Ajeng ngajak para warga supados milih Pak Arif. Nanging caranipun klintu.
Pak Adit ngempalaken bapak-bapak supados milih Pak Arif.
Pak Adit : “Bapak-bapak sedaya. Menawi pemilihan lurah benjang. Mangga kita sareng-sareng milih Pak Arif amargi piyambakipun saged makmuraken warga Desa Tempurejo. Oh nggih. Menika wonten rejeki saking Pak Arif kagem para bapak. Menika mboten nyogok punapa pripun nanging namung bagi rejeki kemawon.” (ngedumke amplopan)
Bu Ajeng manggihi Bu Dian, ketua PKK Desa Tempurejo.
Bu Ajeng : “Bu, ampun kesupen benjang milih Pak Arif dados lurah nggih? Kaliyan ngajak ibu-ibu PKK ingkang sanesipun.”
Bu Dian : “Umpamanipun Pak Arif dados lurah, untungipun kagem ibu-ibu punapa bu Arif?”
Bu Ajeng : “Menawi Pak Arif dados lurah kaliyan kula dados bu lurahipun, mankih menawi wonten acara-acara saged dipundanai. Tuladhanipun sakniki, kula ngaturi dana kagem PKK.” (menehake amplopan ning Bu Dian)
Bu Dian : “Maturnuwun bu sakderengipun. Nanging menika dados suap.”
Bu Ajeng : “Suap kepripun bu? Menika mboten suap nanging namung bagi rejeki kemawon supados saged makmuraken PKK.”
Bu Dian : “Bu Ajeng ikhlas menika dados sedekah?”
Bu Ajeng : “Nggih Bu. Nanging kula nyuwun tulung sanget Bu Dian ngendika kaliyan ibu-ibu.”
Bu Dian : “Ampun kuwatos bu. Sedaya menika saged dipunatur.” (mesem)
Bu Dian lajeng ngempalaken ibu-ibu PKK.
Bu Feni : “Bu Dian, wonten punapa dumadakan ngempalaken kita sedaya?”
Bu Dian : “Mekaten ibu-ibu. Pak Arif magang lurah kedahipun ibu-ibu sampun ngertos. Bu Ajeng kala wau mriki ngaturi arta kathah kagem kas PKK.”
Bu Asri : “Wah menika suap bu?”
Bu Dian : “Mboten bu. Menika sedekahipun Bu Ajeng kaliyan Pak Arif.”
Bu Asri : “Nanging kala wingi Bunga badhe dipunsuap kaliyan Pak Arif damel gampilaken persyaratan pencalonan lurah. Nggih beja mawon mboten sios”
Bu Dian : “Nggih nangin rak mboten sios ta?”
Bu Asri : “Nanging niate inggih sampun klentu ta?”
Bu Dian : “Sampun sampun ingkang wigatosipun niat Bu Ajeng kala wau mboten klintu ta? Namung sodakoh.”
Bu Asri : “Nggih mugi-mugi kemawon ikhlas.”
Bu Dian & Bu Feni : “Amin.”
Bu Feni : “Lha kok piyambakipun saged dados loma nggih. Kadosipun mboten nate sodakoh maring PKK.”
Bu Asri : “Lho calon lurah kedahipun nggih kados mekaten ta bu.”
Bu Dian : “Sakpunika kita sedaya sampun pirsa menawi Pak Arif menika mboten namung sugih nanging ugi remen derma. Kagem pirsa kemawon langkung becik kita nggadhahi lurah kados Pak Arif.”
Mboten dangu Bu Lurah rawuh wonten kempalan ibu-ibu PKK menika.
Bu Lurah : “Assalamualaikum ibu-ibu.”
Ibu-ibu : “Waalaikumsalam Bu Lurah.”
Bu Lurah : “wonten perkawis punapa kok kadingaren makempal dinten menika?”
Bu Feni : “Menika Bu, Bu Ajeng nembe ngaturi dana damel kas PKK.” (keceplosan)
Bu Asri : “Ssssst.” (Njawil Bu Feni)
Bu Lurah : “Mboten punapa-punapa Bu Asri. Malah sae sanget menawi mekaten. Nggih sampun ibu-ibu mangga dipunlajengaken. Kula pareng badhe wonten acara. Assalamualaikum.”
Ibu-ibu : “Waalaikumsalam.”
Bu Asri : “Waduh pripun? Bu Lurah duka.”
Bu Feni : “Aduh kula dados ngrasa klentu sanget.”
Bu Dian : “Mboten punapa-punapa Bu Feni, Bu Lurah menika tiyang ingkang sabar mboten gampil duka.”
Kampanyenipun Pak Arif sampun gencar damel Pak Hakiki radi lesu. Lajeng Pak Hakiki sambat kaliyan Anin, sekretarisipun.
Pak Hakiki : “Nin. Kok sajake kampanyene Pak Arif uwis ngalahake kampanyeku. Aku dadi pesimis menawa bisa menang.”
Anin : “Lho pak, bapak piyambak menawi semangat nyalon malih. Nggih ampun pesimis mekaten. Kula yakin saestu menawi bapak saged menang amargi masyarakat sampun sami remen kaliyan bapak.”
Pak Hakiki : “Ah, ndak iya?”
Anin : “Saestu pak.”
Pak Hakiki : “Menawa ngana aku dadi semangat maneh. Ya wis aku dakbali dhisik. Kabeh urusan dakserahake awakmu. Tukung ya!”
Anin : “Nggih pak, siap.” (mesem)
Sejatosipun Anin inggih radi nglokro amargi ngerti masyarakat sakpunika sami milih Pak Arif. Anin lajeng gadhah ide damel nyelidiki punapa sebab Pak Arif saged angsal massa ingkang kathah.
Satunggalipun dinten, Anin weruh wonten keganjilan wonten kantor kelurahan. Anin ngrungokake ngendikanipun Pak Arif kaliyan Pak Beni, ketua panitia pemungutan suara wekdal punika. Lajeng mboten kesupen dipunrekam kaliyan Anin.
Pak Arif : “Pak Dim. Kula nyuwun tulung saestu, suara kula dipundamel kedah kathah supados saged menang.”
Pak Dimas : “Wah pripun nggih. Kula mboten wanton.”
Pak Arif : “Pak Dim kula saged nyawisaken arta ingkang panjenengan kersaaken.”
Pak Dimas : “Wantun pinten?” (nyengir karo tangane mando)
Pak Arif :”Menika perkawis gampang. Ingkang wigatosipun kula saged dados lurah.”
Pak Dimas : “Menawi mekaten, eko alias oke pak. Nanging ampun ngendika sinten-sinten menawi kula ingkang nambahi suanten.”
Pak Arif : “Beres. Maturnuwun pak.” (salaman)
Dinten ingkang tansah dipuntengga inggih menika pemungutan suara sampun dugi. Sedaya warga Desa Banjaragung kempal wonten kelurahan milih lurah.
Sesampunipun milih, para warga lajeng mirsani pengitunganipun suara. Saking hasil pengitungan Pak Arif sampun menang. Nanging….
Pak Dimas : “Pak Arif. Pak Arif. Pak Hakiki, Pak Arif. Pak Arif malih. Dados saking perolehan suara paling kathang inggih menika Pak Arif.”
Anin : “Sekedhap pak. Pak arif sejatosipun mboten menang amargi piyambakipun mboten sportif.”
Pak Dimas : “Mboten sportif pripun? Cetha-cetha suaranipun paling kathah.”
Anin : “Kula gadhah videonipun Pak Arif kaliyan Pak Beni nembe ngendikan.” (diweruhake pengawas)
Pengawas : “Para Bapak Ibu sedaya, Pak Arif menika sampun nglanggar aturan lajeng kedah dipundiskualifikasi. Dados ingkang dados lurah inggih menika Pak Hakiki.”
Pak Lurah : “Alhamdulillah.” (syukur)
Bu Lurah : “Alhamdulillah pak.” (bungah)
Para Rawuh : “Horee…” (keplok-keplok)
Pak Arif : “Kula mboten trima pak amargi sampun medalaken dana kathah.” (ngoso)
Pengawas : “Mekaten kemawon pak. Panjenengan badhe mundur teratur punapa kula perkawisaken wonten kepolisian?”
Pak Arif kaliyan Bu Ajeng kondur amargi sampun disoraki para rawuh sedaya.
Para Rawuh : “Huuu..”
Pak Arif : “Ayo bu balek ning Jakarta wae.”
Bu Ajeng : “Nggih pak. Sami mboten kepenak tiyangipun. Mboten asik.”
NASKAH DRAMA BAHASA JAWA
naskah drama Roro Jonggrang (bahasa
jawa)
Ing sawijine jaman,
ing ndesa sing apik urip ana wedokan kang ditinggal karo bojone . Dheweke urip
karo anake , sing jenenge Bandung.
Bandung : “Bu, nopo ibu mboten kesepian menawi kula lan panjenengan
mung
manggon teng perkampungan
endah niki tiang kaleh mawon.”
Ibu : “Kesepian ngopo to le?Ibu
wis seneng ana kowe nang kene.Awak
dewe uwis urip kecukupan, seneng tanpa ana sing ganggu,arep
njaluk sing piye maneh ibu iki.”
Bandung : “ya mbok menawi ibu kersa duweni rama damel kula.”
Ibu : (mesem ngguyu) “Kowe ki ngomong opo
to.Ora..ora..ibu rapapa urip janda kaya ngene sing
penting ibu duwe kowe(Jare ibune banjur nyayang anake).”
Bandung : “Lho, saestu Bu.”
Ibu :”Sakjane lakyo kowe sing
patut tak takoni koyo ngono kuwi anakku. Kowe iku wis gede, moso kowe arep dewean wae.”
Bandung: (mesem)”Ah, menawi kula, boten usah di pikir bu. Saktemene kula ajeng tanglet kalih ibu, Nanging kula boten kepenak,Bu.”
Ibu : “Kowe arep takon opo?Kok
nganggo ora kepenak barang. Aku iki ibumu opo dudu. Arep takon opo to Le?”
Bandung : “Ngeten lho Bu, saktemene
Rama kula menika sinten? Ngantos sakniki kok kula taksih bingung.”
Bandung : “Bu,kok mendhel mawon? Wonten penggalih menopo to bu?”
Ibu : “Anakku Bandung (ngelus pundake Bandung). Sajake iki wektu sing pantes. Kowe saiki wis gede, ibu ora wedi maneh cerita karo kowe. Ibu ngerti,kowe mesti iso
ngerteni iki.”
Bandung : “Ana apa,Bu?”
Ibu : “Bapakmu kuwi sakjane
bangsawan ing tlatah adoh kono.”
Bandung : “dados bapak tasik sugeng bu?”
Ibu : “Yen kowe pancen pengen
nemoni Ramamu, yo ora opo-opo. Golekana Ramamu
kuwi,nanging ibu mung iso pesen. Rungokno
pesen – pesen ibu iki.”
Bandung : “inggih, Bu.”
Ibu : “Ibu mung iso dongakake
apa sing kowe karepake bakal tok temu. Lek wis kepetuk
ramamu, cepet sujud ing sikile ramamu kanggo tanda
kahormatan. Ing jabakono, pasti akeh wong asing sing bakal kok
temui lan kabeh pasti
nduwe niat dhewe-dhewe.Kowe iku lanangan sing isok
dipercaya . Ojo seneng adu otot anakku, iku ora apik. Ojo waton tumindak ing kono,
ora liyo kanggo njaga keslametanmu dhewe.”
Bandung : “Inggih,Bu.”
Ibu : “Lan siji meneh amanatku (mlebu ing kamar, metu lan nggawa
selendang warna abang). Gawaen selendang iki supaya Ramamu
percaya yen kowe iku anake.”
Bandung : “matur nuwun Bu, nanging kepripun ibu menawi kulangembara.
Menapa ibu aman gesang
piyambakan ing bumi ingkang boten temtu
niki .”
Ibu : “ Ibu ora bakal keno opo-opo. Ibu mung iso
nyangoni slamet yo anakku sing tak tresnani.”
Menika
Bandung budal ngembara. Lan dheweke teko ing nggone jin. Dheweke ditekani karo
para abdi dalem saka nggone jin. Bandung bisa nglawan para abdi dalem. Banjur
Bandung nemoni Jin Bondowoso.
Jin
:” Sampean sapa?”
Bandung
:”Aku Bandung”
Jin
: “ Ono kaperluan opo sampean mrene.”
Bandung :
“Aku arep nggolek Ramaku,opo kowe isok bantu aku nggoleki
Ramaku?”
Jin
:”Wani piro?”
Bandung :
“Yen aku wis dadi raja ing Pengging kowe isok njaluk opo wae sing
kowe karepake.”
Jin
:”Wokey , gawe bantu kowe aku wenehi tigo panyuwunan.”
Bandung :” sing kasiji aku pengen
nemoni Ramaku.”
Jin
:”Oke” (ngilang)
Amarga
Bandung bisa nakluake Jin Bondowoso , akhire jenenge Bandung diwenehi jeneng
Bondowoso. Dadi saiki jenenge Bandung Bondowoso. Jin Bondowoso ngabulake
panyuwunane Bandung Bodowoso. Deweke banjur dadi Raja ing Pengging. Bandung
Bondowoso saiki dadi sombong lan serakah. Dheweke pingin nguwasai
kerajaan Pengging lan kerajaan Prambanan. Dheweke pingin perang karo Prabu
Boko, rajane Prambanan.Prabu Boko direwangi Patih Gupala perang
karo Bandung Bondowoso. Bandung Bondowoso nggawe
panjalukan sing keloro marang Jin Bondowoso ben iso menang ngelawan Prabu
Boko. Akhire Jin Bondowoso lan
Bandung Bondowoso menang nglawan Prabu Boko. Prabu Boko mati tapi Patih Gupala Slamet . Patih
Gupala muleh karo ngetokake getih lan kelaran.
Patih
Gupala :” Nyuwun sewu Putri.”
Jonggrang : “Ana apa Patih. Kok
njenengan wis bali saka peperangan, ana
ngendi Ramaku?”
Patih
Gupala : (menundukkan kepala dan menyembah)”Nyuwun sewu
Roro.” (mikir-mikir)”Prabu Boko…”
Jonggrang :” Rama!?Ana apa karo
Rama?Opo panjenengan duwe kabar
sing ora ke penak Patih?”
Patih
Gupala : “Inggih Roro.”
Jonggrang : “Ana ngendi Ramaku?”(bingung lan arep nangis)." Cerita
karo aku Patih..pundi ramaku?”
Patih
Gupala :” Prabu Boko gugur ing
peperangan menika, Roro.”
Jonggrang :” HA? Apa bener ngendikanmu
kuwi. Opo panjenengan boten
Goroh Patih?”
Patih Gupala :” Saestu ndara. Kula ingkang ngertosi piyambak, Bandung
Bondowoso nusukkaken kerisipun.”
Jonggrang :” Rama…(nangis)”
Wektu nangis iku patih
Gupala mati lan Bandung Bondowoso teka
ing ngarepe Rara Jonggrang. Bandung
banjur mikir-mikir, sapa Ratu ayu ing ngarepe iku?Apa selire
Prabu Baka sing dak pateni mau?
Bandung
:” (mlaku nyedeki Roro). Kena apa kowe duh cah ayu?”
Jonggrang :” Sapa kowe wani teka ing
kerajaan iki?”
Bandung :” Hahaha…Sopo aku? Opo kowe
ora ngenali aku, raja ing
Kerajaan Pengging, lan saiki sing duweni kerajaan sing
gede iki” (ngomong karo sombong), Bondowoso. Hahaha..Ayu tenan kowe. Apa kowe gelem dak dadekake garwaku!
Roro
Jonggrang bingung arep menehi jawaban apa.
Jonggrang
:(mbatin)Bandung
iku wong sing sekti.Ra mungkin aku wani nolak. Nanging atiku ora tresna. Kenal
wae durung, kok njaluk aku dadi bojone. Penak tenan. Saya maneh, uwong iki sing
gawe aku kelangan Rama tercintaku.
Bandung: ”HALAH!!!,trimo ae, Aku ngganteng kok. Kena
apa kowe ora gelem?
Opo kowe isin karo aku?Hem?(karo
nggoda)”
Jonggrang :”Wah.Apa sing arep aku lakokake.Aku mumet.”
Jonggrang
banjur mikir-mikir.
Jonggrang : “Ngene wae, yen kowe
pancen pengen duweni aku, syarate sitik-sitik wae.Gawekno 1000 candi
ing wektu sakmalem.
Yen kowe kasil, aku gelem tok pek bojo.”
Bandung : “Weh..weh..weh..Wah, kowe
ki dagelan tenan kok!!Sewu candi wektu sewengni?10 candi wae, apa mending kowe njaluk
syarat liyane.
Sekarepmulah..Moso kon gawe 1000 candi.Arep tok nggo ngopo candi iku.”
Jonggrang :” Kula tetep pengen
digawekke sewu candii. Iku
panjalukku.buktekno
yen kowe tresna aku Bandung.”
Bandung : “Wis, sakiki ngene wae.
Pase,njalukmu piro?”
Jonggrang : “Aku nyuwun sewu candi!!” (karo arep nglungani)
Bandung : “Yowes..yo wes..Aja mutung
to! Kanggo buktekake tresna
ku karo
kowe, bakal tak gawekake sewu candi.”(janji)
Bandung nggawe panyunuwunanne saka jin sing terakhir.
Bandung :”jin, aku isik nduwe
panyuwunan sing terakhir kan?”
Jin
:”iyo aku iling. Panyuwunanmu apa ?”
Bandung :”aku njlauk tulung
digaweake 1000 candi.”
Jin
:”wokey, mari panyuwunanmu kuwi mau urusanku karo kowe wis
mari,dadi aku ora pingin bantu kowe maneh.”
Jonggrang : “Kepriye iki, apa Bandung bisa
gawe candi okehe semono.”
Dayang : “La kepripun to Putri. Bandung menika lak nggeh tiyang
sekti to Putri,
miterat pamikir kula, kok panyuwun panjenengan, bisa
di tepati. La
wong samenika taksih jam kalih,anggenipun bangun candi
sampun
badhe kelar to Putri.”
Jonggrang : “La terus apa sing kudu tak
lakokake.aku ora gelem rabi karo
Bandung.”
Dayang : “Lajeng kepripun?”
Jonggrang mloka mlaku ing jero kamar
Jonggrang : “Wis, saiki ngene wae. Dayang, tulung tangekake kabeh rakyat
Prambanan, kongkon wong
wadon numbuk pari, lan bakar yajerami.
Sing ana ing kandange pitik. Awak
dewe gawe suasana bengi iki
seakan isuk uwis teka.Lek wis ngono jin-jin sing lagi kerja ngira lek
isuk wis teko,jin-jin padha mlayu lan ojo lali naburake kembang-
kembang.”
Dayang : “Ide ingkang bagus,Putri. Karongono, Bandung pasti ora bias marikake
gawean
kuwi.”
Jonggrang : “Iya. Dayang, cepet dewekmu tangikne wong wong!.”
Dayang : “Inggih ndara.nyuwun
sewu.”
Dayang iku mau
banjur nangikne para wadokan ing ndesa iku. Wedokan
mau dikonkon numbuk padi lan mbakar jerami, Pitik
pitik dikongkon nguruk.
Jin:” Wah, Srengenge wis nyilau ing kono!awakdewe
kudu cepet ngaleh iki.Yen
ora,awake dhewe engko iso angus!Weleh..weleh..
Tapi,piye karo penggawean iki. Candi sing didekno kurang siji engkas.Bandung ya ing endi
iki?”
Para jin-jin pada
mlayu lan ninggalake gaweanne .Ora
suwe maneh
Bandung
Bondowoso teko karo. Dhalu sing rame, srengenge wis muncul , pithik
jago
, para wadon wis mulai numbuk pari lan jin-jin pada ngilang kabeh.Ndeleng
keaadan
kuwi BandungBondowoso. Ing
esuk, Bandung nekani Jonggrang.
Bandung : “Jonggrang, panjalukmu uwis dak turuti, saiki rabio karo
aku.”
Jonggrang : “Oh ya?sing bener? Apa kowe wis bisa gaweanke aku sewu candi?”
Bandung : “Tentu wae tresnoku?”
Jonggrang: “Aku ora percaya.”
Bandung: “kowe ora percaya? Dhelengen iki itungen
candi-candi kuwi.”
Jonggrang: “oke. Tapi iling
janjimu, yen candi kuwi kurang teko sewu, berarti
kowe batal
ngolehake aku,
Bandung.”
Jonggrang ngitung candi-candi kuwi.Mari
bolak-balik ngitung
Jonggrang ngomong.
Jonggrang : “sepurane Bandung, uwis dak itung, candi sing kok gawe kurang siji.”
Bandung : “Hah?sing tenan.kowe
pasti salah ngitung.”
Jonggrang : “aku uwis bola bali
ngitung, nanging hasile pada. Jumlah candi iki
mung 999 .”
Bandung : “yawis, kan mung
kurang sak buah, uwis ana 999 buah. Engko bakal
dak gawekake maneh. Tapi sak uwise kowe rabi karo aku.”
Jonggrang : “ora, Bandung. Janjine dudu kaya ngono! Kowe uwis gagal menuhi
janjimu. Dadi minggato saka uripku. Ojo nyideki aku. Utawa aku
sing bakal minggat.”
Bandung : “Ha?sak wise aku nggawe
999 candi, apa mung iki balesanmu
Jonggrang”
Jonggrang : “Iyo.kowe
pingin apa maneh!!
(nyentak) akonono yen kowe uwis kalah wong elek.”
Bandung : “Jonggrang!!wanine kowe ngenyek
aku!”
Jonggrang : “pancen ngono toh nyatane!”
Bandung : “Jonggrang!! Kowe wis nggawe aku ngamuk! Ket mau aku wis nyobak
gawe sabar gawe ngentukake
kowe , tapi percuma ae pengorbananku
iki. Ora papa aku ora
ngentukne awakmu! Candi iki pancen kurang siji
, lan sakjane sing pantes ngelengkapi ya mung kowe tok! Dadi kowe
Candi
Jonggrang dadio hiasan kanggo kerajaanku!
Jonggrang : “Aaaaahhh !!!!!!!!!!”
Moro-moro Jonggrang berubah dadi Patung.
Rampung..
Total Tayangan Halaman
Lencana Facebook
iqbalafandi99@blogspot.com. Diberdayakan oleh Blogger.